Waarom we blijven doen wat we doen, ook als het niet meer werkt?
In onze wijk zijn er veel ganzen. Eind april, begin mei vind je overal ganzenpaartjes. Het vrouwtje op het nest, het mannetje waakzaam erom heen. Tijdens mijn ochtendwandeling met onze hond kom ik zo langs drie nesten. Langzaam kruipen de eerste minigansjes uit de eieren. Elke dag zijn de ganzenkuikens weer een beetje groter gegroeid. Er zijn duidelijke verschillen te zien tussen gansjes die al een week uit het ei zijn en gansjes die er pas net uit zijn gekropen. Ze dartelen allemaal vrolijk achter moeder en vadergans aan.
Behalve bij één nest. Het eerste nest dat ik op mijn rondje tegenkom. Moedergans zit er nog steeds. We hebben het er in het gezin over. Nee ze zit er nog steeds op, er zijn nog steeds geen ‘mini’s’. Morgen zal het dan toch wel zover zijn. Maar nee hoor nog steeds zijn de eieren heel. Wij vragen ons af of de gemeente hier misschien ingegrepen heeft. We hebben wel eens verhalen gehoord dat ze er alles aan doen om de hoeveelheid ganzen in de wijk in te perken. Wellicht hebben ze iets met de eieren gedaan waardoor er geen ganzenkuikens meer uit komen. En toch, deze moedergans blijft op haar nest zitten, vadergans blijft het bewaken.
Al mijmerend liep ik vanochtend opnieuw langs dit nest. Moeder de gans erop, vader de gans briesend naar mij en mijn hond. Dit gedrag van de gans doet mij erg denken aan ons gedrag. Hoe vaak blijven we niet doen wat we altijd deden, gewoon omdat we het altijd zo doen? Hoe vaak blijven we niet altijd doen wat we deden, gewoon omdat we ons zelf vertellen dat we gewoon nog even moeten doorzetten? Hoe vaak blijven we niet altijd doen wat we deden, gewoon omdat we de realiteit niet onder ogen willen zien?
Vertragen en zien wat je aan het doen bent
Stilstaan en opmerken of dat wat je doet nog wel werkt, nu, in deze situatie is iets wat we veel te weinig doen. Het vraagt namelijk nog al wat. We moeten allereerst bereid zijn om te vertragen of misschien wel zelfs even stil te staan. Gedrag dat we sowieso niet erg gewend zijn. Denk alleen maar aan de uitspraak 'stilstaan is achteruitgang' wat suggereert dat stilstaan iets negatiefs, iets slechts is. Daarbij vraagt het om een bereidheid om met open ogen te kijken naar de realiteit. Wat is er werkelijk hier en nu te zien. Bereid zijn om je gekleurde bril af te zetten en de wereld te zien zoals hij is.Vaak gaat dit gepaard met pijn. Een pijnlijke waarheid die we misschien wel zonder dat we het in de gaten hebben proberen te verzachten met onze gedachten. “Nog even doorzetten dan komt het wel goed, dan verandert de realiteit wel”. Misschien wel, misschien ook niet.
Het is logisch dat we pijn uit de weg gaan
Mensen gaan nu eenmaal pijn uit de weg. Het is een natuurlijke beweging, die ook begrijpelijk, logisch is. Helaas kunnen we niet alle pijn uit ons leven bannen, was het maar zo. Soms komen de eieren die we leggen niet uit. Onze verwachtingen, ons beeld wat we hebben over hoe de wereld, hoe onze wereld eruit zou moeten zien, strookt niet altijd met de realiteit., En dat is ontzettend pijnlijk. Het is dan prettiger om tegen je zelf te zeggen: nog even doorzetten dan komt het wel goed dan de pijn van de realiteit onder ogen te komen. Het is allesbehalve dom, wel logisch en helaas onwerkbaar.
Acceptance and Commitment Therapy
In een ACT therapie leer je werkbaar van onwerkbaar gedrag te onderscheiden. Je leert te begrijpen waarom je doet wat je doet en dat dat allesbehalve dom is. Het blijft soms lastig om dit onderscheid te zien, zowel voor de client als de therapeut. Het vraagt dapperheid en een bereidheid om te kijken, steeds weer opnieuw.
Ik hoop van ganserharte voor dit ganzenechtpaar dat de eieren nog uitkomen. En zo niet dan wens ik ze veel moed en sterkte met het verwerken van dit verlies.
fijne dag en warme groet
Marjolein Vleugel
Comments